آفتابگردان گیاهی است که وطن اصلی آن آمریکای مرکزی است و از آن جا به سایر نقاط جهان گسترش یافته است. این گیاه در مجموع گرماپسند محسوب می شود و به صورت یکساله مورد کشت و کار قرار می گیرد. آفتابگردان گیاهی از تیره آستراسه است که برگ های قلبی شکل و ساقه خشن و پوشیده از کرک دارد که کرک های آن نسبتاً زبر است. ارتفاع ساقه در ارقام مختلف آفتابگردان بین یک تا شش متر متفاوت است. آفتابگردان می تواند در بسیاری از خاک ها به عمل بیاید. منتها رشد مطلوب آن در خاک هایی است که دارای ph خنثی باشد. به علت ریشه های عمیقی که دارد (گاهی طول آن ها به سه متر نیز می رسد) چندان از نوع خاک و مواد غذایی آن توقعی ندارد و همین ریشه های عمیق باعث شده نسبت به گیاهان زراعی دیگر نسبت به خشکی و کم آبی مقاومت زیادی نشان دهد.
گل آذین آن به صورت کپه ای است که به آن طبق گفته می شود. بر روی طبق، گل ها به صورت حلقوی شکل قرار می گیرد. به دلیل این که پرچم زودتر از مادگی می رسد، میزان”دگر گرده افشانی” در آفتابگردان شدید است و وجود حشرات از قبیل زنبور عسل می تواند در تلقیح دانه ها مؤثر باشد. یکی دیگر از خصوصیات این گیاه این است که نسبت به طول روز بی تفاوت است و اندام های گیاه تمایل به نور دارند. به طوری که با طلوع آفتاب اندام های گیاه از قبیل برگ ها و گل ها حالت شرق گرایی دارد و در بعد از ظهر وضعیت عکس پیدا می کنند. میوه آفتابگردان فندقه(نوع فندقه است یعنی در داخل پوسته قرار دارد) است که طول ارقام آن در ارقام مختلف بین یک سانتی متر تا ۱/۵ سانتی متر متنوع است و به ندرت طول دانه آن بیش از دو سانتی متر می شود. وزن هزار دانه آن بین ۵۰ تا ۱۵۰ گرم است و دانه ها دارای مقادیر بالایی از چربی یا لیپیدها هستند. میزان روغن بستگی به پوسته دانه دارد. هر چه پوسته ضخیم تر باشد درصد روغن کمتر است و برعکس. آفتابگردان می تواند در مناطقی که از زمان کاشت تا برداشت فاقد یخبندان باشد عمل بیاید. طول دوره رشد در ارقام مختلف بین سه تا شش ماه متغیر است.
ارقام مختلف آفتابگردان و روش کشت آن ها
رقم رکورد که مبدأ آن کشور رومانی بوده، حدود ۳/۲ متر ارتفاع دارد و ۴۸ تا ۵۰ درصد روغن دارد و رقم لوچ پاکوتاه است و مقاومت بالایی به گرمای بحرانی دارد. از نظر تناوب زراعی آفتابگردان می تواند مواد غذای را از اعماق مختلف خاک جذب کند. با توجه به مصرف بالای مواد غذایی بهتر است بعد از گیاهان تیره بقولات کشت شود تا فشار زیادی به زمین وارد نشود(چرا که باعث می شود مواد زمین تخلیه شود). کود آلی مورد نیاز آن ۳۰ تا ۵۰ کیلوگرم، کود پوسیده دامی در فصل پاییز همراه با شخم پاییزه است و در صورتی که زمین احتیاج به مواد غذایی اصلی داشته باشد حدود ۱۵۰ کیلوگرم کود اوره مناسب است. در مناطقی که دارای باران زیاد یا فصل گرم باشد همراه با شخم پاییزه حدود ۱۲۰ کیلوگرم کود فسفره و ۱۰۰ کیلوگرم کود پتاسه در زمان کشت به زمین می دهند. زمان کاشت زمانی است که درجه حرارت به حدود هشت درجه سانتی گراد رسیده باشد و خطر یخبندان وجود نداشته باشد. در روش مکانیزه فاصله بین ردیف ها ۷۰ تا ۹۰ سانتی متر است و بذرها را روی پشته ها می کارند و فاصله بوته در روی ردیف ها حدود ۱۵ تا ۳۰ سانتی متر است. هر چه رقم زودرس تر باشد، پاکوتاه تر، مثل ارقام لوچ و چرنیاکا، با تراکم بیشتری کشت می شود. یعنی بین دو ردیف ۷۰ سانتی متر و بین دو بوته ۱۵ سانتی متر فاصله است. ولی در ارقام متوسط رس مثل رکورد فاصله ردیف ها ۷۰ سانتی متر و فاصله دو بوته را ۲۵ سانتی متر در نظر می گیرند.
آفات و امراض آفتابگردان
از آفات مهم آفتابگردان به گنجشک و پروانه دانه خوار آفتابگردان که از برگ ها، گل ها و سپس دانه ها تغذیه می کند می توان اشاره کرد. از امراض مهم آفتابگردان هم به سفیدک داخلی آفتابگردان و زنگ آفتابگردان می توان اشاره کرد. ضد عفونی کردن بذر با قارچ کش هایی مانند گرانوزان و مرکوران به نسبت دو صدم و از بین بردن بقایای گیاهی سال قبل و هم چنین ارقام مقاوم از جمله راه های جلوگیری از شیوع این بیماری است. بیماری های دیگری مثل پوسیدگی طوقه آفتابگردان، بیماری بوته میری و پوسیدگی طبق آفتابگردان هم از جمله بیماری های آفتابگردان است. برداشت آفتابگردان زمانی انجام می شود که گیاه به بلوغ کامل فیزلولوژیکی خود رسیده باشد و ساقه ها از داخل خشک شده باشند.
جهت ثبت نام در دوره آموزشی کشت آفتابگردان بر روی تصویر فوق کلیک نمایید.
دوره غیر حضوری است و محتوای الکترونیکی در قالب CD یا DVD به آدرستان ارسال می گردد.
پس از پایان گواهی و مدرک معتبر کشت آفتابگردان با قابلیت ترجمه رسمی دریافت می نمایید.
مشاوره رایگان : ۰۲۱۲۸۴۲۸۴ و ۰۹۳۳۰۰۲۲۲۸۴ و ۰۹۳۳۰۰۳۳۲۸۴ و ۰۹۳۳۰۰۸۸۲۸۴ و ۰۹۳۳۰۰۹۹۲۸۴
