تاریخچه یا پیشینه زبان فارسی:

زبان فارسی را پارسی نیز می گویند. در کشور افغانستان زبان فارسی به طور رسمی دری و در کشور تاجیکستان تاجیکی نامیده می شود. واژه فارسی معرب واژه پارسی است. زبان فارسی را در جهان با عنوان پرشن Persian شناخته می شود. زبان فارسی از حدود سال ۱۰۰۰ میلادی تا ۱۸۰۰ زبان بخش بزرگی از غرب و جنوب آسیا بوده است. زبان فارسی از شاخه هند و اروپایی زیر شاخه هند و ایرانی و دسته زبان های ایرانی است. پیشینه ی زبان فارسی به ایران باستان باز میگردد. روند تاریخی زبان فارسی به سه دوره باستان، میانی و نو تقسیم بندی می کنند. زبان فارسی تنها زبان ایرانی است که هر سه دوره تاریخی آن ثبت شده و از آن ها متونی به جا مانده است. این زبان از گویش های قوم پارس آغاز شد و با به روی کار آمدن خاندان هخامنشی بر سرزمین های گسترده ای در فلات ایران و پیرامون آن گسترده شد. زبان فارسی با برخورداری از دستگاه آوایی متقارن و موزون دارای مزایای یک ساختمان ساده و کارآمد است که بی نظمی و پیچیدگی های زبان را که از دوران پیشین بر جای می ماند به سود کاربرد عملی آن کنار گذاشته است.

چه کسانی به فراگیری زبان فارسی می پردازند؟

همانطور که در بالا بحث شد به دلیل قدمت و گستردگی زبان فارسی مخصوصا در بحث ادبیات کلاسیک، شعر، تاریخ و دیگر جنبه های آن یادگیری زبان فارسی برای بسیاری از افراد مورد توجه بوده. در کنار این موضوعات پیشرفته بودن کشورهای فارسی زبان در بحث کار و همچنین تحصیل مخصوصا در ایران و درخواست افراد غیر فارسی زبان برای حضور در ایران برای تحصیل در مقاطع مختلف دانشگاهی در بسیاری از رشته های دانشگاهی یادگیری زبان فارسی را برای آن ها ضروری و آن ها را مستلزم یادگیری این زبان کرده است.

به این ترتیب، تأکید می‌کنیم که بنیاد آموزش مجازی ایرانیان برای کلاس یا حتّی کشور خاصی طرّاحی نشده و استادان محترم بهتر است، با استفاده از بخش‌های مختلف و امکانات این مجموعه، آموزش مورد نیاز و مناسب هرکلاس را برنامه‌ریزی نمایند.

زبان واسطه: مطالعات انجام‌گرفته مؤید این نظر است که هرچه دانشجویان با شرایط بهینهٔ آموزش و محیط فارسی‌زبان فاصلهٔ بیشتری داشته باشند استفاده از زبان واسطه به آنان بیشتر کمک خواهد کرد. بنابراین، یادگیری در داخل کشور ایران یا محیط‌های زبانی مشابه، و به‌طور کلّی آموزش در کلاس‌های فعّال و پیشرفته، به زبان واسطه نیاز نخواهد داشت و عدم اتّکا به آن حتّی موجب سرعت در یادگیری خواهد شد.

گونهٔ زبانی: زبان فارسی، مانند هرزبان دیگر، در سطوح اجتماعی متفاوتی به‌کار می‌رود که هرکدام گونهٔ زبانی ویژه‌ای محسوب می‌شوند. در مجموعهٔ زبان فارسی، گونه‌های زبانی معیار که در عموم مراکز آموزشی و فرهنگی و رسانه‌های همگانی ایران کاربرد دارند و در همه‌جای کشور و خارج از کشور قابل فهمند مبنای آموزش قرار گرفته‌اند.

تفاوت گفتار و نوشتار: فارسی در زمرهٔ زبان‌هایی است که بین دو گونهٔ نوشتاری و گفتاری آن فاصلهٔ زیادی وجود دارد و همین امر یکی از مشکلات اصلی آموزش و تکلّم آن را تشکیل می‌دهد. مجموعهٔ حاضر براساس گونهٔ نوشتاری طرّاحی شده، اما تفاوت‌های این گونه با گونهٔ گفتاری را از ابتدا به‌صورت نظام‌مند توضیح داده و با مثال‌ها و تمرین‌های کافی آموزش داده‌ایم.

دستور زبان: یادگیری زبان در سنین بزرگسالی و دور از محیط فارسی زبان به دستور زبان نیاز دارد و هیچ‌کس ضرورت دستور زبان در چنین شرایطی را رد نکرده است.

در این مجموعه به مباحث دستور زبان توجّه کافی مبذول گردیده است. در بخش‌‌های دستور، اصطلاحات رایج در زبان فارسی و معادل‌های آن‌ها در زبان واسطه مورد استفاده قرار گرفته‌اند که بعضاً ممکن است نامأنوس و دور از ذهن تصور شوند. بنابراین توصیه می‌کنیم که دانشجویان گرامی بیشتر به توضیحات، مثال‌ها و کاربرد آن‌ها توجه نمایند.

واژگان: نقش واژگان در یادگیری زبان و توانایی بیان مفاهیم بسیار تعیین‌کننده است و از این‌رو توصیه می‌شود که دانشجویان محترم دامنهٔ لغات خود را هرچه بیشتر وسعت بخشند. هردرس این مجموعه شامل تعداد محدودی واژه است اما واژه‌نامهٔ پایان کتاب نیز تاحدی رفع نیاز خواهد کرد.

محتوای کاربردی: محتوای مجموعه و دسته‌بندی موضوعی آن به گونه‌ای پیش‌بینی گردیده که زبان آموخته شده در زندگی اجتماعی و تحصیلی دانشجویان کاربرد داشته باشد.