قصه ی شخص محترمی که گل کاشت توی کار و زندگیش

یه شخص محترمی بود که توی خونوادش هی می زدن تو سرش که تو هیچی بلد نیستی و هی می زدن تهش که شاید یه چیزی از عقلش بیاد بیرون. اما دریغ! دیگه همه نا امید همیشه بهش می گفتن هیچی کار نداری هیچی مطالعه نداری. حالا شاید شما پیش خودتون بگین که  کسی که هیچ کدوم از اینا رو نداره که شخص محترمی نیس که یه شخص معطل و سر به هواس. ما به هوش شما می گیم آفرین اما خب این نکته ی انحرافی داستانه ماست. بعد همه اینا خونواده ی این شخص هی بهش می گفتن که از بچه های مردم یاد بگیر هم کار دارن هم همه چی بلدن هم مطالعه دارن هم مدرک دارن هم موفق و عالین. دیگه این شخص محترم بهش برخورد. بازم اگه فکر کردین که حرفای خونوادش بش برخورد اشتباه کردین. به یه دیوار بزرگ برخورد و پیشونیش زخم شد. دیگه به زخمش کاری نداشت چون زخمش خودش خود به خود کاری بود. با خودش عهد بست که باید یه کاری کنم که همه بهم بگن آفرین گل کاشتی. یه کاری که همه تحسینم کنن هم مطالعه داشته باشم هم یه کاری یاد گرفته باشم و خودم انجامش بدم.
برای همین یه بلیت پرواز گرفت به یکی از دیدنی ترین و  پر بازدید ترین مناطق دنیا. رفت به جزیره ی باما. به محض نشستن هواپیما کارشناسان جزیره ی باما رفتن به استقبالش و براش یه هتل هیجان انگیز و مجلل بزرگ که بیش از 400 اتاق آموزشی داشت براش مهیا کردن. هتل www.iranelearn.com
حالا این شخص محترم که واقعا محترم شده بود چون تصمیم گرفت از روزمرگی بیاد بیرون باعث افتخار خونوادش بشه جوری ک همه بهش بگن آفرین گل کاشتی توی محل اقامتش رفت یه گشت و گذاری تو هتل بزنه که یهو رسید به کنار لابی هتل محوطه ی 7017 چشماش صاف وایساد جایی بود که یه گلخونه ی بزرگ احداث شده بود بی معطلی وارد محوطه شد که یهو چشمش افتاد به قسمت 7016 که مدیرای گلخونه داشتن اون گلخونه ی بزرگ رو مدیریت می کردن. دیگه این شخص محترم واسه خودش یه پا صابون شده بود چون کف کرده بود اینا رو یه جا می دید سریع رفت به اتاق خودش که اتاق شماره ی 7007 بود و  تو گلخونه های هیدروپونیک داشت یه عالمه گل می کاشت و از خوشحالی نه تنها تو پوست خودش نمی گنجید بلکه پوست خودشو کنده بود از خوشحالی چون حالا داشت توی احداث گلخونه و مدیریت گلخونه و گلخونه های هیدروپونیک کاری می کرد که واقعا همه بهش بگن آفرین گل کاشتی. چه گل های قشنگی کاشتی و اینگونه بود که همین گونه بود.