درباره ادبیات فارسی:

ادبیات و زبان فارسی به عنوان یکی از زبان‌های زنده و مطرح در دنیا بوده و به عنوان زبان رسمی و اصلی میهن اسلامی ایران می‌باشد. با توجه به قدمت و گستردگی ادبیات فارسی و با توجه به اینکه از جهاتی متاثر از اسلام و مسلمین بوده است، می‌توان آن‌را از زوایای مختلف، به عنوان یکی از علوم اسلامی مورد بررسی و دقت نظر قرار داد.

گفته شده ادب يا ادبيات عبارت است از: «چگونگي تعبير و بيان احساسات و عواطف و افكار به وسـيله كلمـات در اشكال و صورت هاي مختلف. اين تعريف نيز كامل و جامع نيست،همچنانكه فلاسفه و ادبـاي بزرگي،كتابها راجع به ادبيات نوشته اند ولي به تعريفـي جـامع دسـت نيافتـه انـد. عـده اي هـم بـدون تعريـف وارد اهداف،ابزار و شاخه هاي ادبيات شده اند شايد،يكي از جامعترين توصيفي اين باشد كه بگـوئيم: «مجموعـه تظـاهرات هنري هر قوم كه در قالب كلام توصيفها ريخته شده است، ادبيات آن قوم به شمار ميآيد.” 

در تعريفي ديگر: “ادبيات به علوم ادبي و يا آثار ادبي يك جامعه اطلاق ميشود. در فرهنگها،ادب به معني دانـش، معرفت، روش پسنديده، خوي خوش، آزرم و در تركيبات اصطلاحي چون علم ادب به معني علـومي كـه انسـان بـا
داشتن قواعد آنها ميتواند درست شعر بگويد وخوب چيز بنويسد آمده است»

ادب در فرهنگ غرب به معني ظرافت و زيبايي و نيز نيك گفتاري و نيك كرداري اسـت. از ايـن رو مـا در زبـان فارســي مفهــومي برابــر بــا Bellesletter) ادبيــات، شــعر و آثــار زيبــايي و هنــري و litleratare) ادبيــات، ادب، و
هنر،مطبوعات و نوشتارها) دارد اولي پروردهها و تراويدهها فكري است،به ويژه سنت به آنچـه بـه صـناعات سـخن گفتن و نوشتن باشد و دومي،مجموعه آثار ادبي يك ملت با يك قرن يا يك دوره است»

از نظر گاه دانش «زيباشناسي» تعريف ادبيات: هنربيان نيات به وسيلة كلمات است اين معني تقريباً معادل مفهومي است كه از واژه (libleratare (در زبان فرانسه استنباط ميشود بنابر، اين تعريف و با توجه به مفهوم هنر كـه «تجلـي خارجي احساسات نيرومندي است كه انسان آنها را تجزيه و آزمايش ميكند و اينتجلي خارجي به كمك علائـم خطها،رنگها،حركتها،اشارهها،صداها و كلمهها،بيان ميشود» (انون توستوي؛ ترجمه دهكان، : 59 .(
«شاعران و نويسندگاني كه آفريننده كلام زيبا درقالب شعرو نثر هستند،هنرمندند و آثار ادبي هر ملت نيـز گنجينـه اي است از مظاهر هنري افراد آن كه تحريك انديشه و احساس انسانها قدرتي ناقد و پايدار ايجاد ميكند و اين آثـار از لوازم زندگي ملتهايي است كه از تمدن برخوردارند، زيرا همچنان كه علـوم رياضـي و منطق،تعقـل را پـرورش ميدهد، اين آثار ذوق و احساس را جلا و دقت خاصي ميبخشد.” 
و باروري ذهن نقش مؤثر دارد.

به نظر استاد زرين كوب ادبيات عبارت است از: «تمام ذخاير و مواريت ذوقي و فكري اقوام و امم عالم كه مـردم در ضبط و نقل و نشر آنها اهتمام كرده اند. اين ميراث ذوقي و فكري كه از رفتگـان بازمانـده اسـت و آينـدگان نيـز همواره برآن چيزي خواهند افزود. همواره موجب استفاده و تمتع و التذاذ اقوام و افـراد جهـان خواهـد بـود»

شعر چيست؟

شعر، در لغت بمعني دانش و فهم و ادراك است كه چامه، سرود، سخن و چكامه نيز خوانده شده است و در تعريف شعر گفته اند كه: كلامي است موزون و مقفي كه داراي معني باشد، و اين تعريف شعر است. از روزي كه انسان شعر را شناخته است، آن را ملازم وزن يافته و آهنگ و وزن شعر، او را مسحور و مفتون خويش ساخته است.

به همين جهت ارسطو كه نخستين كسي است كه رساله اي در بارهء شعر از او در دست است، شعر را در مقابل نثر قرار مي دهد و از شعر، سخن موزون را اراده مي كند.

حكماي دورهء اسلامي نيز هميشه شعر را همراه و همزاد وزن شناخته اند؛ چنان كه ابوعلي سينا بلخي مي گويد: شعر سخني است خيال انگيز كه از اقوالي موزون و متساوي ساخته شده باشد.

نخستين نكته ای كه در بارهء زبان شعر بايد گفت اين است كه در آن، لفظ به دو اعتبار در كار است:

1. به اعتبار دلالت بر معني 

2. ديگر به اعتبار صورت و هيئت خاص خود.

شاعر به صورت الفاظ بي اعتنا نيست. هركلمه اي نزد او چهره اي دارد، درست مانند چهرهء مردمان، يكي سرد و خشك و يكي گيرنده و دلنشين، اين يك نرم دلاويز، آن يك تند و خشم انگيز. اينجا كلمات سكه هاي بي زبان نيستند، جان دارند و با هم مهر و كين ميورزند، مجمع بعضي هم لطف و آرامش است و اجتماع بعضي ديگر سراسر ستيز و پرخاش.

شاعر با اين وجود هاي زنده سرو كار دارد، خوي و چهرهء هريك را خوب مي شناسد، يكي را مي خواند، يكي را ميراند، اين را با آن آشتي مي دهد، آن را از اين جدا مي كند، به تدبير و افسون از اين پراكندگان، گروهي مي سازد كه همدل و هم آهنگ، به فرمان او روان مي شوند تا دل و جان شنونده را به كمند بيارند و او را به آنجا ببرند كه شاعر خواسته است. زبان شعر را خود شاعر مي سازد.

در عالم شعر سكه ها را خود شاعر رواج مي دهد. آزادي و اختيار شاعر در انتخاب الفاظ به او مجال ميدهد كه كلمات را، نه همان براي بيان معني، بلكه از نظر صورت نيز برگزيند و به طريقي خاص مرتب كند و در تركيب كلام نيز شاعر مي تواند از عادت جاري تجاوز كند.

زبان شعر، زبان كاركرده و دقيق و صيقل يافته است و در آن هيچ سهل انگاري و مسامحه اي روا نيست زيرا كه هم هدف و غرض زبان شعر بسيار دقيق تر و عالي تر از زبان نثر است و هم توقع شنونده و خواننده از شعر بيشتر است، به سبب همين دقت و ظرافت بيان است كه شعر در خاطره ها مي ماند و بر اثر آن در زبان جاري نيز تاثير مي كند.