امدادگر یا نجاتگر ( aid worker/ relief worker) و (rescue worker) به شخصی گویند که دارای مهارت‌های مخصوصی در امور امدادسوانح، موقعیت‌یابی، جستجو، تثبیت، اقدامات پزشکی و انتقال مصدومین و قربانیان در سوانح و بلایای طبیعی یا دست‌ساز بشر می‌باشد. این افراد از آموزش‌های پیشرفته‌تری نسبت به یک فرد عادی که دوره‌های کمک‌های اولیه را گذرانده‌است، برخوردار شده‌اند ولی مهارت‌های پزشکی آنها در حد یک بهیار و حتی تکنسین فوریت‌های پزشکی نیست. این گروه افراد باید بتوانند در شرایط اضطراری احیای قلبی ریوی، استفاده از دستگاه الکتروشوک خودکار و بی‌تحرک‌سازی اندام‌های شکسته و از جا دررفته و حتی زایمان نوزاد را انجام دهند. امدادگر نام اطلاقی صرفاً یک گروه خاص از افراد نیست و حتی یک پلیس یا آتش‌نشان نیز می‌تواند در کنار مهارت‌های تخصصی شغل خود، عمل امدادگری را نیز متقبل شود.

• توانایی کار در شرایط دشوار را دارد:

یک امدادگر در بعضی مواقع مجبور است به مناطقی رفته و امدادرسانی انجام دهد که کم ترین امکانات را دارد مانند روستاهای دور افتاده یا مناطق صعب العبور مثل کوه یا جنگل…

• با دقت و مسئولیت پذیر است:

رسیدگی به موقع و در اسرع وقت بر سر اشخاص حادثه دیده یکی از ویژگی های امداگر می باشد زیرا در این شغل ثانیه ها نیز نقش حیاتی در زندگی و مرگ اشخاص دارد هم چنین تلاش همه جانبه برای کمک به شخص آسیب دیده نیز بسیار مهم می باشد و امدادگر حتما باید فرد مسئولیت پذیری باشد زیرا چیزی باارزش تر از جان انسان ها وجود ندارد

• امدادگر خونسرد است و بر عواطفش تسلط دارد:

در حوادث طبیعی مانند سیل یا زلزله یا حوادث غیر طبیعی مانند تصادفات،آسیب های جدی به افراد وارد می شود پس در نتیجه امدادگر در مواجهه با افراد داری آسیب جدی مانند قطع عضو یا در حال مرگ باید بتواند خونسردی خود را حفظ کرده و بر عواطف خود تسلط داشته باشد تا بتواند بیشترین امدادرسانی را انجام دهد

• امدادگر خطر پذیر است:

امدادگر باید آمادگی هر گونه خطر را داشته باشد و از مواجهه با مشکلات و خطرات ترسی نداشته باشد 

• علاقه مندان به شغل امدادگری می توانند از طریق دوره های آموزشی سازمان هلال احمر و وزارت بهداشت برگذار می شود شرکت کنند هم چنین در آزمون های استخدامی سازمان هلال احمر و دیگر سازمان هایی که امداد گر استخدام میکنند، شرکت کنند و در صورت قبولی  در آزمون و طی مراحل گزینش، دوره های آموزشی امداد گری و فوریت های پزشکی بگذرانند یا ابتدا دوره مقدماتی امداد و کمک های اولیه را طی کنند و سپس با شرکت در دوره های تکمیلی، کارت امداد گری دریافت کنند.

  در ادامه این افراد میتوانند عضو گروه های امداد شوند و در زمان وقوع حوادث و سوانح همکاری کنند.

• 1. انتقال مصدوم از محیط پر خطر به محیطی با حداقل امنیت(مثل انتقال به خارج از ساختمانی که دچار حریق شده است)
• 2. روحیه دادن به مصدوم و خود داری از تضعیف روحیه وی
• 3. بازرسی راه های تنفسی و علائم حیاتی صدمه دیدگان
• 4. تعیین نوع جراحت ها و ضایعات برای انجام دادن اقدامات لازم
• 5. کنترل خون ریزی داخلی و خارجی، علائم مسمومیت، شکستگی ها و سایر آسیب ها بر حسب اولویت
• 6. فراهم کردن امکان آسایش و راحتی بیمار تا رسیدن امکانات درمانی
• 7. درجه بندی اسیب دیدگان بر اساس مصدومیت انها به منظور در اولویت قرار گرفتن افراد بد حال برای انتقال به مراکز درمانی
• کنترل بیماری های شایع در مناطق اسیب دیده از جمله مناطق زلزله زده.