ارزیابی نظام ها کوچک آموزشی

در ادامه فعالیت گروه جان دیویی معلمان و دبیران آموزش و پرورش آمریکا انجمن اموزش و پرورش پیشرو را تشکیل دادند.
این انجمن اصول زیر را که عمدتاً کودک محور بودند در دستور کار خود قرار داد.
شامل :
آزادی کودک برای دستیابی به رشد طبیعی
محور قرار دادن علاقه به عنوان مهم ترین عامل انگیزشی. (علاقه مهم ترین عامل انگیزشی است)
ایفای نقش راهنما از طرف معلم به جای نقش غالب و مسلط بر کودک. (معلم خوب کسی است که خوب راهنمایی کند) معلمی که مار سازمان یافته انجام می دهد بهتر از معلمی است که باسواد باشد.
مطالعه علمی رشد دانش آموز.
توجه به عواملی که موجب رشد جسمی فراگیر می شود.
تیلر و اسمیت دو گروه مدرسه ی سنتی و تغییر داده شده را با هم مقایسه کردند و به این نتیجه رسیدند که تفاوت معنی داری بین این دو گروه مدرسه وجود ندارد سپس نظریه بنیامین بلوم مطرح شد که هدف های آموزشی را تعیین کرد تعیین هدف های آموزشی ارزشیابی را سهل تر می کند.
*    انواع ارزشیابی آموزشی به شرح زیر است:
ارزشیابی تکوینی برای اصلاح مواد آموزشی (تکوین: در حال شکل گیری) (Formative Evaluation)
ارزشیابی تراکمی، برای اصلاح و قضاوت در مورد کل برنامه (summative Evaluation)
ارزشیابی درون داد : برای تعیین عملکرد فراگیر (input evaluation)
ارزشیابی زمینه، برای ارزشیابی هدف های آموزشی (context evaluation)
ارزشیابی فرآیند (Process Evaluation) برای تعیین چگونگی دستیابی به هدف های آموزشی
ارزشیابی برون داد، برای تعیین سطح موفقیت فراگیر در پایان دوره (out put evaluation)
ارزشیابی اختلافی برای تعیین فاصله موجود بین میزان موفقیت فراگیر با هدف های مورد انتظار (discripency Evaluation)
بالاخره در سال 1957 سفینه اسپوتنیک توسط شوروی سابق به فضا فرستاده شد و شکی نا باورانه به سیستم امریکا وارد آمد. عده ای مامور شدند که نظام آموزشی امریکا را ارزشیابی نمایند و آن را با نظام اموزشی شوروی مقایسه کنند.و به این نتیجه رسیدند که باید علوم پایه در مدارس امریکا بیشتر آموزش داده شود. در ادامه این حرکت الزاماً بودجه آموزش و پرورش نیز افزایش یافت و هنگامی که بودجه سازمانی افزایش می یابد، سرو کله ارزشیابی پیدا می شود چون می گه می خوای چی کار؟
اما مسئولین با دو مشکل عمده مواجه شدند ،
نبود دستور و العمل های کارا برای ارزشیابی
نبود ارزشیابان متخصص
برای تامین این امر از بهترین معلمان دعوت به عمل آمد اما پس از چندی متوجه شدند که از یک سو کلاس ها از معلم خوب خالی شده است و از سوی دیگر معلم خوب لزوماً ارزشیاب خوبی نیست. با این ترتیب معلم ها به کلاس ها بر گشت داده شدند و از راهنمایان تحصیلی برای کار ارزشیابی دعوت به عمل آمد. ولی مشاوران هم از عهده این کار به خوبی بر نیامدند در اوایل دهه 70 کمسیون ارزشیابی تشکیل شد و آن کمسیون تشخیص داد که ارزشیابی آموزشی بیمار است و علائم آن بیماری عبارتند از :
علائم اجتناب: از آنجا که ارزشیابی فرآیندی پر دردسر است لذا دست اندر کاران ترجیح می دهند که از انجام ارزشیابی اجتناب ورزید.
علامت اضطراب: اضطراب علامت مشخصه ارزشیابی است و دلیل آن برداشتی است که عده ای از مردم ارزشیابی در قالب قضاوت را دارند. جامعه شناسی ثابت کرده است که مردم یا افراد در پاسخ گویی به سوالات چند گزینه ای پاسخ دهندگان تمایل به مرکز را انتخاب می نمایند و این امر یکی از نشانه های فشار روانی ناشی از قضاوت است.
علامت سکون: یا عدم تحرک : علیرغم تمام تاکید هایی که تا کنون بر ضرورت ارزشیابی انجام شده، متاسفانه مدارس و سازمان های آموزشی هنوز هم در این زمینه اقدامی نمی کنند و این امر به علت عدم تحرک سازمان ها است.
علامت شکاکیت: به علت عدم وجود ارزشیابی های واقعی و تاکید نشدن بر اجرای آنها عده ای معتقدند که هرگاه دلیلی روشن و راهی دقیق برای ارزشیابی مشخص نشده چه الزامی برای ارزشیابی وجود دارد.
علامت نبود دستور العمل و راهنما: گرچه بیشتر صحبت ها در مورد ظرورت ارزشیابی و استفاده از آم می شود ولی در مورد چگونگی انجام آن مطالب چندانی مطرح نشده است. یکی دیگر از اشکالات موجود وجود دستور العمل هایی است که کمتر جنبه عینی یا Objective دارند.
علامت توصیه نا بجا: یکی از مهمترین عوامل در تشخیص پدیده ها، تعیین کردن علت آن پدیده می باشد. با تعیین درست علت یک پدیده راه حل های آن به خوبی تشخیص داده می شود.
علامت عناصر گم شده: ارزشیابی نیز برای انجام فعالیت های خود نیاز مند عناصر و ابزار هایی است تا بتواند به کمک آنها به مسائل خود پاسخ گوید. این عناصر که در بیشتر سازمان ها کمتر وجود دارند عبارتند از:
نظریه های جامع ارزشیابی، ازاطلاعات مورد نیاز اررزشیابان،ابزار و طرح های کافی، ساز و کارهای لازم برای سازماندهی ، فرآیند بخشی، گزارش نویسی. سرانجام آنکه ارزشیابی با تمام مشکلات موجود و بیماری هایی که دارد به راه رشد خود ادامه می دهد و جایگاه ویژه خود را در تمام رشته های علوم انسانی بدست آورده است.