درباره ی رشته بولینگ

دپارتمان آموزش مجازی شرکت جهت علاقه مندان به این دوره ی آموزشی توضیحاتی در این رابطه ارائه داده است. جهت ثبت نام در این دوره کوتاه مدت آموزشی و دریافت گواهینامه آموزشی معتبر در این زمینه به قسمت ( ثبت نام دوره ) مراجعه فرمائید. ( در نظر داشته باشید احتمال دارد بر طبق نظر استاد مربوطه سرفصل ها  و یا محتوای دوره ها با آنچه در این صفحه به صورت کلی شرح داده شده است متفاوت باشد.)
نگاه کلی به بولینگ
بولینگ از آن ورزش‌هایی است که هم تفریح به حساب می‌آید و هم ورزش. از سال ۱۳۸۰ که فدراسیون بولینگ در ایران راه افتاد اوضاع برای بازیکنان حرفه‌ای بهتر شد. بخش تفریحی‌اش هم که هم‌چنان پرطفدار و پابرجاست.بولینگ ورزش خاصی به حساب می‌آید. این جمله را از خیلی از کسانی که دستی در این کار دارند می‌شود شنید. اما این خاص بودن دلیل برگران بودن این تفریح نیست. با کمی هزینه می‌شود حسابی خوش گذراند.تاریخ بولینگ برمی‌گردد به مصر باستان، البته نه به این صورتی که الان می‌ببینید. بعد از دوران باستان خیلی‌ها شروع بولینگ را از آلمان می‌دانند. قوانین این بازی هم به صورتی که الان در همه جای دنیا بازی می‌کنند سال ۱۸۹۵ در نیویورک ثبت شده است. حالا بیش از صد سال است که بولینگ در همه دنیا قوانین خاص خودش را دارد. برای بازی کردن به جز دانستن قوانین به یک کفش و توپ احتیاج دارید.در چند سال اخیر بولینگ در ایران هم طرفدارهای زیادی پیدا کرده و خیلی‌ها به صورت یک ورزش حرفه‌ای آن را دنبال می‌کنند در مسبقات جهانی ۲۰۱۱ هم که اوایل آذر در یوهانزبورگ، آفریقای‌جنوبی برگزار شد، دو شرکت کننده به صورت آزاد از ایران شرکت داشتند.
تاريخچه :
در سال 1930 ، سر فليندرز پتری  انسان شناس انگليسی بهمراه گروهی باستان شناس ، تعدادی انواع توپهای بولينگ اوليه ، پين های بولينگ و ادوات ديگری را در مقبره يک پسر مصری کشف کردن که قدمت آن به سالهای 5200 قبل از ميلاد برميگشت .
اين کشف نشان دهنده بدوی ترين قدمت تاريخی بولينگ ميباشد ، هر چند بعضی افراد ديگر اين کشفيات را رد کرده و استدلال دارند که بولينگ در سال 300 بعد از ميلاد در آلمان ريشه دارد .
در آلمان نوعی بولينگ رواج داشته که بنام کگال ( KEGAL  ) و يا کگل اشپيل ( KEGELSPIEL  ) توسعه پيدا کرد ، بازی کگال در آلمان و آن نواحی از اروپا توسعه يافت که بازيکن های آن توپ را بسوی نه پين يا اسکيتل نشانه ميرفتند .
در زمان استعمار آمريکا توسط کشورهای اروپائی بازی بولينگ نه پين به امريکا وارد شد که در سال 1841 با توجه به قوانين وضع شده تبديل به بازی بولينگ 10 پين امروزی تبديل شد . و در سال 1814 شرکت برونزويک بعنوان اولین کمپانی تولید کننده وسایل تخصصی بولینگ شروع به توليد ادوات و لوازم بولينگ نمود .
بولینگ در ایران از سال 1343 در منطقه ونک ( سعادت آباد ) تهران با تاسیس باشگاه بولینگ ونک شروع بفعالیت نمود و در سال 1345 در منطقه زرگنده شمیرانات ( شریعتی فعلی ) با سرمایه گذاری بخش خصوصی به نام علی عبدو سالنی با 20 خط مکانیزه و مجهز تاسیس گردید که در زمان خود جزء اولین سالنهای مجهز با تعداد خطوط 20 لاینی در قاره آسیا محسوب میگردید .
بعد از گذشت 3 سال از تاسیس سالن بولینگ عبدو در تهران و عضویت فدراسیون بولینگ ایران در کنفدراسیون جهانی بولینگ ، مرحوم کامبیز کیانی در مسابقات جام جهانی 1974 بعنوان نماینده از ایران شرکت نموده و توانست مقام سومی این مسابقات را کسب نماید که خود جزء افتخارات ثبت شده برای این مرز و بوم میباشد .
توپ
توپ: وزن توپ‌های بولینگ به پوند محاسبه می‌شود. به ظاهر رنگی این توپ‌ها نگاه نکنید، حسابی سنگین هستند. از ۶ پوند تا ۱۶ پوند. هر پوند هم ۴۵۰ گرم است. با این حساب سبک‌ترین توپ بولینگ هم ۲کیلو و ۷۰۰ گرم وزن دارد. پس حواستان باشد که با دست ضعیف یا آسیب دیده نمی‌شود سراغ این ورزش رفت.هر کسی برای انتخاب توپ باید به دو نکته توجه کند، وزن توپ و اندازه جای انگشتان. باید توپی را انتخاب کنید که از پس پرتاب کردنش بر بیایید. اندازه انگشتتان هم باید به این سه سوراخ روی توپ بخورد تا با کنترل آن را بغلتانید.لایه رویی توپ‌ها پلی اتیلن است. در مرکز توپ‌ها یک فرم استوانه شکل با جنسی شبیه گچ وجود دارد با تعدادی زا‌‌ئده که به چرخیدن توپ کمک می‌کنند و جهت آن را هم تعیین می‌کنند.
به توپ‌های معمولی و آماتور که بیش‌تر برای تفریح هستند، هاوس بال می‌گویند. که وقتی به یک سالن بولینگ می روید در اختیارتان می‌گذارند.قیمت‌شان هم همان حوالی  ۱۵تا ۲۰ هزار تومان است.ماجرای توپ‌های حرفه‌ای کمی فرق می‌کند. هر بازیکنی توپ شخصی خودش را دارد. و برای یک توپ حرفه‌ای بین ۳۰۰ تا ۶۰۰ هزار تومان هزینه می‌کنند.
کفش
بولینگ کفش مخصوص خودش را دارد. یکی به خاطر اینکه کفش‌های معمولی روی لاین سر نمی‌خورند. بعد هم‌چون کفش‌های معمولی کف  سالن را کثیف می‌کنند و کیفیتش از بین می‌رود. بسته به اینکه چپ دست یا راست دست هستید کف یک لنگه از کفشتان یک کفی دارد تا روی لاین سر بخورید و پرتاب خوبی داشته باشید. کفش‌های معمولی که در سالن‌های بولینگ هم بهتان می‌دهند ۱۵هزار تومان قیمت دارند. وقتی هم که برای بازی می‌روید ۵۰۰ تومان هزینه اجاره کفش برای یک ساعت است.
کفش‌های حرفه‌ای: ۸۰ تا ۳۰۰ هزار تومان قیمت دارند. یک حسن شان هم این است که می‌شود کفی مخصوص آن را وقتی کهنه می‌شود عوض کرد و یک کفی چسبی جدید چسباند.
پین
پین همان ۱۰ هدف چوبی است که در انتهای لاین می بینیم. جنس این پین‌ها ابتدا تمام چوب بود ولی بعدها به خاطر جلوگیری از شکستگی آن‌ها روی‌شان لایه‌ای از فایبرگلاس تعبیه کردند. طول‌شان ۲۵ سانتی‌متر است و ۱ کیلو و ۳۸۰ گرم وزن دارند. پین‌ها به صورت مثلثی و با فاصله ۲۰ سانتی‌متر از هم چیده می‌شوند. و همه امتیازات بسته به تعدادی پینی دارد که شما در هر بار می‌توانید بریزید.
سالن
مجموعه‌های ورزشی به طور میانگین ۱۰ لاین برای بازی دارند و روی هر لاین حداکثر ۴ نفر می‌توانند بازی کنند. کف سالن کاملا پارکت است. قسمت میانی لاین تا یک سوم انتهایی را، روغن می زنند تا توپ سر بخورد. دو قسمت کناری لاین را هم کاتر یا اصطلاحا جوب می‌گویند که اگر توپ‌تان وارد آن شود از قسمت اصلی خارج شده و دیگر به پین‌ها برخورد نمی‌کند. این فلش‌هایی هم که کف لاین می‌بینید برای هدف‌گیری بهتر است.برای هر ساعت بازی روی یک لاین ۲۰ تا ۲۶ هزار تومان باید هزینه کنید که بین تعداد نفرات تقسیم می‌شود.اگر هم عضو یکی از مجموعه‌های ورزشی شوید، حق عوضیت می‌پردازید و برای ساعت‌های بازی تخفیف می‌گیرید. فقط یادتان باشد که از قبل برای آخر هفته برنامه‌ریزی کنید و اگر می‌خواهید خوش بگذرانید یک لاین رزرو کنید، چون خیلی از باشگاه شلوغ هستند.
مانیتور
 این مانیتورها که می‌بینید. همان صفحه امتیاز است. و برای هر بار ضربه زدن تعداد پین‌های ریخته شده، امتیازتان و سرعت توپی که پرتاب کردید را برایتان نشان می‌دهد. برای هر چهار نفری که بازی می‌کنند که در یک ردیف بازی می‌کنند، دو دوربین بالای لاین نصب شده است که  این‌ها را محاسبه می‌کند.
تیبل
تیبل یک ست کامل است، شامل دستگاهی که پین‌ها را می‌چیند، توپ ها را برمی‌گرداند و دستگاه دست خشک کن می‌شود.وقتی که توپ را پرتاب می‌کنید این دستگاه توپ‌های ریخته شده را جمع می کند و بعد از آن هم ۱۰ پین جدید برایتان می‌چیند. توپ را هم از زیر لاین به دستگاهی که کنارتان است برمی‌گرداند. در انتهای تیبل هم یک دستگاه با باد سرد تعبیه شده است تا وقتی هنگام بازی دست‌تان عرق کرد با باد آن خشک کنید.ـ این دستگاه‌هایی هم که می‌بینید پشت ماجراست. که توپ‌ها را جمع می‌کند و دوباره می‌چیند. دو نفر هم همیشه آنجا مراقب هستند که اگر دستگاه‌ها گیر کرد درست‌شان کنند.
فقط حرفه ای ها بخوانند
دستگاه سوراخ کردن توپ
وقتی بازی حرفه‌ای می‌شود هرکسی توپ‌های خودش را دارد. توپ‌های حرفه ای را که می‌خرند رویشان هیچ سوراخی ندارند. با این دستگاه و مته‌های مخصوصش که می‌بینید سه سوراخ به اندازه انگشت شصت و دو انگشت میانی روی توپ ایجاد می‌کنند.
ساک
ساک ورزشی و تجهیزات اضافه سلیقه‌ای است و هر کسی با توجه به بودجه‌اش هزینه می‌کند. برای ساکی بین ۱۰۰ تا ۳۰۰هزار می‌توان هزینه کرد. البته این ها جزو هزینه‌های ورزشکاران حرفه ای این رشته به حساب می آید.
کیسه توپ
کیسه توپ هم از آن تجهیزات ورزشکاران حرفه ای به حساب می آید و وقتی با یک توپتان می خواهید به سالن بروید دیگر لازم نیست تا ساک بزرگی را با خودتان حمل کنید.
کلودیوم: چون این ورزش با دست انجام می شود بیشترین آسیب را هم روی دست ها و انگشتان دارد. اول از همه اینکه ۳ انگشتی که با آن ها توپ را می گیرید بعد از مدتی تغییر فرم می دهند و زخمی شدنشان هنگام بازی کاملا طبیعی است.
برای اینکه آسیب و خراش های کوچک بازی را متوقف نکند از مایعی لاک مانند به نام کلودیوم استفاده می کنند. باند کوچکی روی ناحیه زخمی می گذارند و بعد ان را روی باند می مالند تا روی زخم ها را بگیرد.